ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ.

Πριν από λίγες εβδομάδες έκλεισε η περίοδος των Εορτών,η οποία, όπως συνήθως, μας παρέσυρε σε μια καταναλωτική μανία αγορών και δώρων, όπως και σε μια βουλιμική σχεδόν πολυφαγία, επειδή έτσι είθισται να θεωρούμε ότι γιορτάζουμε τις Άγιες Ημέρες.         Μου φαίνεται, λοιπόν,
πως είναι κατάλληλη περίοδος να σας διηγηθώ,
σε ελεύθερη δική μου απόδοση και διασκευή,
μια μικρή ιστορία που μου έστειλε μια φίλη από την Αμερική. Πιστεύω ότι έχει κάτι ιδιαίτερο να μας πει.

 Κάποτε , ένας πατέρας,  από μια πολύ εύπορη οικογένεια,  θέλησε να δώσει στον πρωτότοκο γιο του μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσει το πόσο πλούσιοι ήτανε και , συγχρόνως, να του δείξει το πως ζούνε οι φτωχοί άνθρωποι. 
Τον πήρε,λοιπόν, και πήγαν να περάσουν λίγες ημέρες σε μια συγγενική τους φτωχή οικογένεια, που ζούσε σε μια αγροτική περιοχή της χώρας.
Οι μέρες πέρασαν και , καθώς άρχισε το ταξίδι του γυρισμού στην πόλη, ο πατέρας θέλησε να μάθει τις εντυπώσεις και τα συμπεράσματα του παιδιού του. Ακολούθησε ο πιο κάτω διάλογος:
- Λοιπόν, πως σου φάνηκε αυτή η επίσκεψη,παιδί μου;
- Ήταν υπέροχα πατέρα.
- Πες μου λοιπόν,τι κατάλαβες από όλα αυτά που είδες;
Το παιδί φάνηκε να συγκεντρώνεται για λίγο και μετά , σαν να απαριθμούσε με τη σειρά τις σκέψεις του, άρχισε να λέει:
- Είδα πάτερα ότι: Εμείς έχουμε ένα σκύλο και αυτοί έχουν τρεις. Εμείς έχουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου μας και αυτοί έχουν ένα ποτάμι που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις από πού αρχίζει και πολύ σταματάει. Το βράδυ στην αυλή τους έχουν χιλιάδες αναμμένα άστρα που δεν έχω δει ποτέ στον δικό μας κήπο, αν και φωτίζεται από εκείνα τα μεγάλα στρογγυλά φώτα. Το δικό μας οικόπεδο έχει φράκτη γύρω-γύρω, ενώ τα δικά τους χωράφια είναι ανοικτά και ελεύθερα, για να βλέπουν ως πέρα τον ορίζοντα. Εμείς έχουμε υπηρέτες που μας φροντίζουν, αλλά συχνά κάνουν εσένα να φωνάζεις και τη μαμά να παραπονιέται ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους,ενώ αυτοί χαίρονται να φροντίζουν και να περιποιούνται ο ένας τον άλλον.όπως και εμάς τούς φιλοξενούμενους. Εμείς πρέπει να αγοράζουμε όλα αυτά που τρώμε,ενώ αυτοί τα έχουν όλα από δικά τους,από αυτά που έχουν στη δική τους αυλή και στο κοτέτσι τους.Εμείς όλο νοιαζόμαστε για το πότε λήγουν τα τρόφιμα που έχουμε στα ψυγεία μας,ενώ αυτοί τα έχουν όλα φρέσκα ,κάθε μέρα.
Το παιδί σαν να κοντοστάθηκε για κάποια
 δευτερόλεπτα , αλλά αμέσως συνέχισε με περισσότερη ορμή:
- Εμείς,τον παππού και τη γιαγιά τους βλέπουμε μόνο λίγες μέρες το χρόνο. Αυτοί τούς έχουν κοντά τους και τα παιδιά έχουν χορτάσει από ωραία παραμύθια,ενώ εμένα τι παραμύθι να μου πει η καημένη η Λάκια από τις Φιλιππίνες;
Εμείς σπάνια τρώμε μαζί,γιατί και εσύ και η μαμά έχετε πάντα πολλές δουλειές και υποχρεώσεις,ενώ αυτοί περνούν τόσο ωραία όλοι μαζί γύρω από το βραδινό τραπέζι. Αυτοί , είδες πως γύρισαν χαρούμενοι όλοι μαζί την Κυριακή το πρωί από την εκκλησία,ενώ εμείς ξυπνάμε συνήθως με το ζόρι και με γκρίνια , όταν κοντεύει μεσημέρι..

Ο πατέρας είχε μείνει άφωνος.
Ο μικρός βλέποντας την έκφραση που είχε το πρόσωπο του πατέρα του,πήρε το χέρι του και χαϊδεύοντας το, πρόσθεσε:
- Δεν πειράζει όμως , πατέρα,μη στεναχωριέσαι.
Εγώ θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί , τώρα που βλέπεις πως μεγαλώνω,μου έδωσες αυτήν την ευκαιρία για να καταλάβω το πόσο φτωχοί είμαστε εμείς, εκεί στην πόλη πού ζούμε..

Της Μερόπης Ν.Σπυροπούλου

(Οικογένεια ώρα μηδέν)