Ήταν 26 Ιουλίου 2015. Παραμονή της γιορτής του Αγίου Παντελεήμονος.Μόλις είχα απολυθεί από την δουλειά μου και προσπαθούσα να συνέλθω από την πίκρα της απόλυσης. Βρισκόμουν σε νηπιακή κατάσταση στον πνευματικό δρόμο της Ορθοδοξίας (όπως βρίσκομαι και τώρα). Ο σύντροφός μου και σημερινός σύζυγος με στήριξε και με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου.
Καθημερινά με σκέπαζε με την αγάπη του και την στοργή του. Μου έδινε χαρά,ανακούφιση,δύναμη και αισιοδοξία. Οι συζητήσεις μας επικεντρώνονταν γύρω από το πρόσωπο του Ιησού και μου έλεγε καθημερινά πόσο αληθινή και φωτεινή είναι η πορεία προς Την Βασιλεία των Ουρανών. Μου μιλούσε για την εξομολόγηση,για την μετάνοια,για την υπακοή και πολλά άλλα. Τον έβλεπα να προσεύχεται και φτερούγιζε η καρδιά μου. Ο Θεός με φώτισε να τον αγαπήσω και να πορευτώ μαζί του. Μία μέρα μου πρότεινε να ταξιδέψουμε στην Φλώρινα και να πάμε στην Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου.
Χωρίς δεύτερη σκέψη είπα ναι. Οι σκέψεις για νησιά,παραλίες και κοσμικές βόλτες είχαν εξαφανιστεί. Αναζητούσε η ψυχή μου κάτι πιο βαθύ,πιο ουσιαστικό. Την επόμενη μία ώρα βρισκόμασταν ήδη στον δρόμο. Τακτοποιήσαμε τα πάντα τηλεφωνικώς με την βοήθεια ενός πνευματικού μας αδελφού . Φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε και χωρίς να κουραστούμε καθόλου. Πήγαμε κατευθείαν στην Ιερά Μονή. Η ανακούφιση και η ηρεμία κυριαρχούσαν. Η ψυχή βρήκε αυτό που έψαχνε και εδώ μπορούσε να αναπαυτεί. Ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου ασφάλεια. Μας υποδέχτηκαν σαν να ήμασταν παιδιά τους και μας γνώριζαν χρόνια. Μας αγκάλιασαν με τόση αγάπη που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ. Τα συναισθήματα ήταν πολλά και η καρδιά πετούσε στα σύννεφα σαν μικρού παιδιού. Προσκυνήσαμε τον τάφο του Πατέρα Αυγουστίνου Καντιώτη και μας είπαν για τον βίο του. Συγκλονίστηκα και έμεινα κατάπληκτη από αυτά που άκουγα,από αυτά που ένιωθα. Οι συζητήσεις με την Γερόντισσα και τις μοναχές ήταν συγκλονιστικές που έχουν χαραχτεί μέσα μου. Η κατάνυξη την ώρα της Θείας Λειτουργίας ήταν κάτι μοναδικό. Κ τότε έγινε το θαύμα. Την ώρα της Θείας Λειτουργίας καθώς προσευχόμουν και έκανα κομποσκοίνι κοίταξα την εικόνα Του Χριστού.
Οι μέρες πέρασαν με προσευχή και κατάνυξη. Δεν θέλαμε να φύγουμε, όμως έπρεπε. Στην επιστροφή μας βρεθήκαμε στην Ιερά Μονή Σουρωτής στο μοναστήρι του Αγίου Παϊσίου. Είχα προγραμματίσει να ταξιδέψω νωρίτερα για να προσκυνήσω τον τάφο Του Αγίου και να τον ευχαριστήσω για το θαύμα που έχει κάνει στη ζωή μου, όμως δεν τα είχα καταφέρει. Λυπήθηκα τότε που ακύρωσα το ταξίδι και παρακάλεσα τον Άγιο να με βοηθήσει εκείνος ν'ανέβω στην Θεσσαλονίκη σύμφωνα με το θέλημά του. Όταν βρεθήκαμε έξω από την Ιερά Μονή θυμήθηκα την προσευχή μου......Δεν είχα λόγια
Επιστρέψαμε με τις πιο όμορφες αναμνήσεις.Νόμιζα πως δεν θα ζήσω ποτέ στη ζωή μου ξανά κάτι τόσο δυνατό. Κι όμως έκανα λάθος. Άρχισα να διαβάζω για την ζωή της Αγίας Μόνικας,μητέρας του Πατέρα Αυγουστίνου. Ένιωθα κάθε μέρα και πιο έντονα τρόπους για να εφαρμόσω στην πνευματική μου ζωή την ΣΥΝΕΠΕΙΑ που μου διδάχθηκε. Ήταν λίγο πριν παντρευτώ με τον σύζυγό μου όταν άρχισαν τα διάφορα πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητάς μας. Προσευχήθηκα απλά και ταπεινά στον Πατέρα Αυγουστίνο να τα τακτοποιήσει όλα εκείνος. Άφησα τα πάντα πάνω του με εμπιστοσύνη και συνέπεια. Καλλιεργούσα την σιωπή και την υπομονή για να αφουγκραστώ την φωνή Του.
Τελικά καταλήξαμε να παντρευτούμε στην Φλώρινα και να βγω νύφη από το μοναστήρι. Δεν μπορούσα να το φανταστώ ούτε στα πιο δυνατά μου όνειρα. Ένιωθα απλά ότι ήμουν σπίτι μου όταν βρέθηκα για δεύτερη φορά στην Ιερά Μονή Αγίου Αυγουστίνου και αυτή την φορά θα ήταν ο γάμος μας. Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ΌΛΑ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ. Να κάνουμε έναν πνευματικό,ταπεινό γάμο για να ζήσουμε το μυστήριο, για να πάρουμε την ευλογία, μα πάνω απ΄όλα για να είναι Ο Χριστός μαζί μας την ώρα του μυστηρίου. Η καρδιά δεν φτερούγιζε απλά από την χαρά της. Είχα πνευματικά απογειωθεί. Νόμιζα ότι θα λιώσω από την πολλή αγάπη που εισέπραξα. Μακάρι να έβρισκα να λόγια για να περιγράψω όλα όσα ένιωσα,όλα όσα έζησα. Την αγκαλιά της Γερόντισσας την παραμονή του γάμου,τα λόγια της, την περιποίηση των μοναχών,την φροντίδα. Ευγνωμοσύνη και όχι μόνο. Προσπαθούσα να μην κλαίω από την χαρά μου και την συγκίνηση μέχρι την στιγμή που βγαίναμε από το Μοναστήρι για να να πάμε στον Ναό που θα γινόταν το μυστήριο και όλες οι μονάχες με αγκάλιασαν και μου είπαν πως θα προσεύχονταν την ώρα του μυστηρίου. Τα δάκρυα έτρεξαν σαν το ποτάμι και δεν μπορούσα άλλο να τα κρατήσω. Τι να τους πω; Ότι τους ευχαριστώ για όλα; Ήταν πολύ λίγο. Ο Γέροντας δίπλα μας μας στήριζε κάθε στιγμή με τις συμβουλές του και τις προσευχές του. Τα λόγια του ήταν πραγματικά Λόγος Θεού και οι ευχές του ευλογία. Ζήσαμε ένα μυστήριο σαν να΄χε βγει από παραμύθι. Νόμιζα ότι ζούσα σ’ένα όνειρο.
Ο Θεός ήθελε να μείνουμε. Οι καθημερινές αγρυπνίες μας χάρισαν κι άλλα πνευματικά δώρα. Μέχρι που έφτασε η στιγμή να φύγουμε. Βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μ’έναν Άγιο Γέροντα προς την Αταλάντη και φτάσαμε ακριβώς την ώρα της περιφοράς της εικόνας των Αγίων Αναργύρων που τιμούσε η πόλη εκείνη την ημέρα.
Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει καθώς δεν είχαμε προγραμματίσει τίποτα απ’όλα αυτά. Βρεθήκαμε στο μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων στην Αταλάντη και μπαίνοντας μέσα στον αγιογραφημένο Ναό της Παναγίας νιώσαμε ζωντανή την παρουσία Της...........
Οι μοναχές μας αγκάλιασαν και μας φρόντισαν με πολλή χαρά. Νομίζαμε πως αυτό το ταξίδι δεν θα τελειώσει ποτέ. Έπρεπε όμως να γυρίσουμε. Τελικά επιστρέψαμε στην Αθήνα και συνεχίζουμε την ζωή μας όμορφα και απλά. Όποτε μου δίνει την ευκαιρία Ο Θεός να κάνω κάποια πνευματική εργασία παρουσιάζεται κάποιος άνθρωπος και μιλάει για τον Πατέρα Αυγουστίνο....Μπορεί αυτό το μοναδικό και πανέμορφο ταξίδι να τελείωσε ,το πνευματικό όμως ταξίδι μας τώρα αρχίζει. Όσα ευχαριστώ και να πούμε είναι πολύ λίγα. Όλη την υπόλοιπη ζωή μας θα ευχαριστούμε και θα δοξολογούμε Τον Θεό για το θαύμα που ζήσουμε, για το θαύμα που ζούμε και για τα θαύματα που θα ζήσουμε!!!!Αμήν
Αμήν
Ελένη Παπαδοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου