Άγιος Γέροντας Παΐσιος: «Η Χαρά της Ευγνωμοσύνης»

Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ τα έχουν όλα, νιώθουν άγχος και στενοχώρια;

-Όταν βλέπετε έναν άνθρωπο να έχη μεγάλο άγχος, στενοχώρια και λύπη, ενώ τίποτε δεν του λείπει, να ξέρετε ότι του λείπει ο Θεός.

"Η Παναγία και η σιωπή του Ιωσήφ"

Του Πρωτοπρεσβύτερου Βασιλείου Καλλιακμάνη, Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

α) Εάν είναι αληθές, ότι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος θα είναι η σιωπή, τότε ο Ιωσήφ, ο Μνήστωρ της Παρθένου, είναι τύπος του αν­θρώ­που του μέλ­λο­ντος αιώνος.

Χριστούγεννα κατά τον Αγιο Παΐσιο

Κάποτε ρώτησαν τον Αγιο Γέροντα Παΐσιο για τα Χριστούγεννα και πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου».

Ο Χριστός γεννιέται για να του δώσουμε τις αμαρτίες μας!

Λίγο αργότερα από την εποχή του μεγάλου Κωνσταντίνου, ένας σπουδαίος άνθρωπος, ξεκίνη­σε από την Ρώμη και πήγε στη Βηθλεέμ. Έφτιαξε εκεί το κατάλυμά του και ζούσε δίπλα στο σπή­λαιο που γεννήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

EΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ(ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ)

Έρχονται Χριστούγεννα. Το ξέρετε ότι τα προεόρτια τροπάρια αρχίζουν από τις είκοσι Δεκεμβρίου.

“Πάτερ, γιατί με αντιπαθεί”;

Μια αδελφή παραπονέθηκε κάποτε στον όσιο Ζωσιμά για κάποιαν άλλη.

– Πάτερ, γιατί η τάδε με αντιπαθεί; Τί της έκανα;

Επιστροφή από την άλλη ζωή

Στην Καλύβα «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου» της Αγίας Άννης Αγίου Όρους ασκήθηκε με άκρα υπακοή και ταπείνωση ο μοναχός Ευλόγιος ο οποίος τελειώθηκε στα 1885 σε ηλικία 95 ετών.

Μόνο κοντά στον Θεό

Γέροντα, είναι διαπίστωσις πολλών πνευματικών ανθρώπων, ότι ο κόσμος συνεχώς χειροτερεύει.

Αυτό τό απότομο κατρακύλισμα κάπου μας φοβίζει. Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;

Το Θαύμα του Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου με το καλλυμαύχιο

"Εάν κανείς επισκεφθεί τον Ναό του Αγίου εις την Ζάκυνθο και προσέλθει να προσκυνήσει το σεπτό Λείψανό του, θα παρατηρήσει ότι είναι μεν ενδεδυμένο Αρχιερατική Στολή, όμως, επί της κεφαλής αντί της Δεσποτικής Μίτρας φέρει απλούν καλυμμαύχιο μετά επανωκαλυμμαύχου.

Αυτές είναι οι τέσσερις προσβολές με τις οποίες συνηθίζουν να μας πολεμούν οι δαίμονες την ώρα του θανάτου

Τέσσερις είναι οι κυριώτερες προσβολές και πιο επικίνδυνες με τις οποίες συνηθίζουν να μας πολεμούν οι εχθροί μας δαίμονες κατά την ώρα του θανάτου. 

Ο πόλεμος που μας κάνουν εναντίον της πίστεως, η απόγνωσις, η κενοδοξία και τα διάφορα φαντάσματα και οι μεταμορφώσεις των δαιμόνων σε Αγγέλους φωτός.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με....

Προσπάθησε πάντα ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά ἐπενδύῃ ὅλα σου τά ἔργα· κάθε πνοή καί κάθε νόημα. Ὦ τότε, πόσο θά εὐφραίνεται ἡ καρδία σου! Πόσο θά χαίρεσαι, διότι θά ἀνεβαίνῃ ὁ νοῦς σου εἰς τά οὐράνια. Διά τοῦτο μή ἀμελῇς νά λέγῃς·

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ὅταν ψάλῃς, θά κατανοῇς τά ψαλλόμενα· θά ἔχῃς ὄρεξιν καί φωνήν ἱκανήν καί ταπείνωσιν, διά νά ἀποδίδῃς καθώς ἁρμόζει τά λόγια τοῦ Θεοῦ. Διά τοῦτο μή ἀδικῇς ἄλλο τήν ψυχήν σου, ἀλλά καί ψάλλων λέγε ἐνδόμυχα τήν εὐχήν·

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ὅταν ἐργάζεσαι, ἄς μή ἀπορροφᾶται ὅλη σου ἡ δύναμις εἰς τήν ἐργασίαν, ἀλλά νά λέγῃς ψιθυριστά καί τήν εὐχήν. Τότε καί τά ἔργα σου θά εἶναι ὀρθά, χωρίς λάθη, καθαρά ἀπό λογισμούς, καί ἡ ἀπόδοσις τῆς ἐργασίας σου θά εἶναι μεγαλυτέρα. Λέγε λοιπόν τήν εὐχήν, διά νά εὐλογοῦνται τά ἔργα σου·

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον σκεπάζει τήν ψυχήν πού εὔχεται. Εἰσέρχεται μέχρι τά βάθη τῆς ψυχῆς, ἐλέγχει ὅλον τόν ἐσωτερικό κόσμο τῆς ψυχῆς καί τόν κατευθύνει πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε μόνο ἡ ψυχή ἔχει τήν δύναμι νά εἰπῇ μαζί μέ τόν Προφήτη: «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τόν Κύριον καί πάντα τά ἐντός μου τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ». Λέγε λοιπόν τήν εὐχή, διά νά ἔχῃς τήν σκέπην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅταν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καλύπτει τήν ψυχήν σου, αἰσθάνεσαι μιά πληρότητα καί πολλή ταπείνωσι. Δέν ἐπηρεάζεσαι ἀπό τήν ἀδικία, τήν εἰρωνεία ἤ τόν ἔπαινο. Ζῇς σέ μιά πνευματική ἀτμόσφαιρα, πού δέν εἰσέρχεται εὔκολα ὁ ἰός τῆς ἁμαρτίας. Ὁ πνευματικός ἀνακρίνει τά πάντα, αὐτός δέ ὑπ᾿ οὐδενός ἀνακρίνεται. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον σοῦ δίδει ἄλλα μάτια καί ἄλλη κρίσι. Λέγε λοιπόν τήν εὐχή, διά νά ζῇς ἄνετα μέσα σέ κάθε περιβάλλον.

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Πηγή ἀείρροος γίνεται ἡ ψυχή σου καί πολλοί θά δροσίζωνται ἀπό τά νάματα αὐτῆς. Μή ἀδικῇς ἄλλο τήν ψυχήν σου καί τόν πλησίον σου, ἀλλά λέγε ἐκφώνως·

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Ὡς ἄνθος ἀμάραντον καί δένδρον εὐσκιόφυλλον πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται ἡ ψυχή σου, ὅταν λέγῃς·

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Λέγε τήν εὐχήν καί ἄφησε τήν Χάριν νά εἰσέλθῃ εἰς τά βάθη τῆς ψυχῆς σου. Γίνε τότε θυρωρός ἄγρυπνος τῆς ψυχῆς σου καί θεατής τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί λέγε μετ᾿ εὐφροσύνης·

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι ἡ εὐλογία ὅλου τοῦ κόσμου. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι τό φῶς καί ἡ ζωή τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἀνυμνεῖ καί δοξολογεῖ ἀπό τά βάθη αὐτῆς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί λέγει: «Ἁγία Τριάς, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς».

Ἐνύχτωσε στόν Ἄθωνα καί ἄλλο δέν βλέπω.

Αν δεν θέλεις να πάνε όλοι οι κόποι σου χαμένοι...

 ιερός Χρυσόστομος σημειώνει  κάτι  αξιοπρόσεκτο. Λέει ότι χωρίς τη συγχώρηση όλοι οι κόποι μας πηγαίνουν χαμένοι. Αν διατηρούμε έχθρα στην καρδιά μας, ούτε οι προσευχές μας ούτε οι νηστείες μας ούτε οι ελεημοσύνες μας ούτε η ιερά Εξομολόγηση ούτε η θεία Κοινωνία φέρνουν το ποθητό αποτέλεσμα. Παρόλο που είναι τόσο ωφέλιμες η προσευχή, η νηστεία, η ελεημοσύνη, η ιερά Εξομολόγηση, η θεία Κοινωνία, δεν αποδίδουν τους αναμενόμενους καρπούς, διότι εμποδίζονται από τη μνησικακία μας. Γράφει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος ότι αυτός που προσεύχεται και μνησικακεί, μοιάζει σαν τον σποριά που σπέρνει στη θάλασσα. Δεν θα θερίσει. Αυτό σημαίνει ότι άδικα κοπιάζουμε, εάν μνησικακούμε. Επιπλέον υφιστάμεθα τις θλιβερές συνέπειες της μνησικακίας μας.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σχολιάζοντας την Παραβολή των μυρίων ταλάντων σημειώνει ότι ο Κύριος βλέποντας το «πρός τούς ὁμοφύλους ἀσυμπαθές ἡμῶν καί ἀνένδοτον, ὀργίζεται καθ’ ἡμῶν δικαίως». Είναι δίκαιο να αποσύρει τη Χάρη Του, εάν δεν συγχωρούμε αυτούς που μας έφταιξαν, για να παιδαγωγηθούμε με το ίδιο επιτίμιο που παιδαγωγήθηκε ο πονηρός δούλος από τον βασιλιά της Παραβολής. Όπως ο βασιλιάς της Παραβολής παρέδωσε τον πονηρό δούλο του στους βασανιστές που βασάνιζαν τους φυλακισμένους, έτσι κι εμάς ο Ουράνιος Πατέρας θα μας παραδώσει στους βασανιστές αγγέλους, τους δαίμονες, οι οποίοι βασανίζουν τα αξιολύπητα θύματά τους «ἔν τε τῷ παρόντι καί τῷ μέλλοντι βίῳ».

Ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής μας βεβαιώνει ότι η κρίση του Θεού θα είναι χωρίς έλεος γι’ αυτούς που φέρονται άσπλαχνα στους συνανθρώπους τους. «Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος» (Ιακ. β  13).

Εμάς μας συμφέρει να κριθούμε με επιείκεια. Αλλά για να κριθούμε με επιείκεια, οφείλουμε κι εμείς να κρίνουμε τους άλλους επιεικώς. Είναι απαραίτητο να μακροθυμούμε, για να μακροθυμήσει και σε μας ο Θεός. Να συγχωρούμε, για να μας συγχωρήσει κι εμάς ο Θεός. Να ελεούμε, για να μας ελεήσει κι εμάς ο Θεός. Τη συγχώρηση των παραπτωμάτων μας τη βρίσκουμε, συγχωρώντας τους αδελφούς. Και το έλεος του Θεού το βρίσκουμε, ελεώντας τους αδελφούς. Να ένας εύκολος τρόπος για να σωθούμε. Στη θέλησή μας βρίσκεται η σωτηρία μας, γράφει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. «Ἀγαπήσωμεν οὖν ἀλλήλους, καί ἀγαπώμεθα ὑπό τοῦ Θεοῦ. Μακροθυμήσωμεν ἐπ’ ἀλλήλοις, καί μακροθυμεῖ ἐπί ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Μή ἀποδῶμεν κακόν ἀντί κακοῦ, καί οὐκ ἀπολαμβάνομεν κατά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν. Τήν γάρ συγχώρησιν τῶν παραπτωμάτων ἡμῶν, ἐν τῇ συγχωρήσει τῶν ἀδελφῶν εὑρίσκομεν… ἐν τῷ θελήματι ἡμῶν ἐστι λοιπόν ἡ σωτηρία ἡμῶν» . 

Όσο περισσότερη μακροθυμία δείχνουμε στους αδελφούς που μας έφταιξαν, τόσο περισσότερο απολαμβάνουμε το έλεος και τη μακροθυμία του Θεού.

Αβραάμ Κοκάλη
από το βιβλίο Τό μεγαλεῖο τῆς συγχωρήσεωςεκδ. Ο Σωτήρ

"Βάλε και εμένα στη βαλίτσα σου!" (αληθινή Ιστορία)

Εἶναι καταξιωμένος στὴν ἐπιστήμη του ὁ Ἀρίστος. Δὲν περιορίστηκε στὶς βασικὲς σπουδὲς τῆς Ἰατρικῆς, ἀλλὰ ταξίδεψε στὸ ἐξωτερικό, διακρίθηκε σὲ πρωτοποριακὰ προγράμματα καὶ ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα, δίκαια ἔλαβε τὴ θέση τοῦ Καθηγητῆ στὸ Πανεπιστήμιο. Τὸ χάρισμά του νὰ ὁμιλεῖ, ἡ μεταδοτικότητά του ἀλλὰ καὶ ἡ ὑψηλὴ ἐπιστημονική του κατάρτιση τὸν κάνουν περιζήτητο. Τὸν καλοῦν ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο σὲ συνέδρια καὶ διαλέξεις, σεμινάρια καὶ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ταξίδια ἀποτελοῦν συχνὸ φαινόμενο στὴν καθημερινή του ζωή.

Σπουδαῖος Καθηγητὴς ὁ Ἀρίστος. Κι ὅμως, αὐτὸς ὁ Καθηγητὴς ποὺ παραδίδει μαθήματα σὲ ὅλο τὸν κόσμο, πῆρε τὸ καλύτερο μάθημα ἀπὸ ἕνα ἑπτάχρονο κοριτσάκι· τὴ Μαρία, τὴ μικρὴ κορούλα του ποὺ πηγαίνει μόλις στὴ Β΄ Δημοτικοῦ, εἶναι ὅμως ἡ μεγαλύτερη στὴν ἡλικία ἀπὸ τὰ ἄλλα δύο παιδιά του.

Ἡ ἀφορμὴ δόθηκε κάποια μέρα, λίγο πρὶν φύγει γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐπαγγελματικά του ταξίδια στὴν Ἱσπανία, ὅπου θὰ ἔμενε πέντε ἡμέρες. Ὅλα ἦταν ἕτοιμα γιὰ τὸ ταξίδι, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα, τὸ πιὸ δύσκολο: τὸν ἀποχαιρετισμὸ τῶν παιδιῶν. Τόσο ὁ ἴ­­διος ὅσο καὶ ἡ σύζυγός του ἔχουν ἀγώνα κάθε φορά, προκειμένου νὰ βροῦν κάτι πρωτότυπο νὰ ποῦν στὰ παιδιὰ γιὰ νὰ τὰ γλυκάνουν καὶ νὰ μὴ στενοχωρηθοῦν.

Τελευταῖα ὁ Ἀρίστος εἶχε ἀρχίσει νὰ ἐφαρμόζει μιὰ πρωτότυπη ἰδέα ποὺ ἄρεσε πολὺ στὰ παιδιά. Τοὺς ἔλεγε:

–Αὔριο θὰ φύγω. Δῶστε μου κάτι δικό σας νὰ τὸ βάλω μέσα στὴ βαλίτσα μου. Θὰ τὸ πάρω μαζί μου καὶ θὰ σᾶς τὸ φέρω ὅταν ἐπιστρέψω. Ἔτσι, ὅπου κι ἂν εἶμαι, θὰ αἰσθάνομαι ὅτι σᾶς ἔχω κοντά μου.

Πράγματι, τὰ παιδιὰ ἔκαναν ὅ,τι τοὺς εἶπε ὁ πατέρας. Τὴν πρώτη φορὰ ἡ Μαρία ἔδωσε μιὰ δική της ζωγραφιά, ὁ Πέτρος τὸ αὐτοκίνητο μὲ τὴ σειρήνα κι ἡ Μαργαρίτα τὸ ἀγαπημένο της ἀρκουδάκι.

Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ σὲ ἑπόμενα ταξίδια. Κάθε φορά, τὰ παιδιὰ ἀναζητοῦσαν κάποιο ἀντικείμενο νὰ δώσουν στὸν πατέρα τους.

Τὸ ἴδιο λοιπὸν τοὺς ζήτησε ὁ Ἀρίστος καὶ τώρα ποὺ ἐπρόκειτο πάλι νὰ φύγει.

–Λοιπόν, τί θὰ μοῦ δώσετε νὰ βάλω στὴ βαλίτσα μου;

Ἔτρεξαν πρῶτα τὰ μικρὰ νὰ βροῦν ὅ,τι μποροῦσαν καλύτερο. Ἦλθε στὸ τέλος καὶ ἡ Μαρία. Αὐτὴ δὲν κρατοῦσε τίποτε.

–Ἐσύ; ρώτησε μὲ ἀπορία ὁ πατέρας. Δὲν θὰ μοῦ δώσεις κάτι νὰ πάρω μαζί μου, Μαρία;

–Μπαμπά… αὐτὴ τὴ φορὰ σκέφτηκα κάτι ἄλλο. Θὰ σοῦ τὸ πῶ: Σκέφτηκα νὰ βάλεις ἐμένα μέσα στὴ βαλίτσα σου!

–Ἐσὺ εἶσαι μεγάλη πιά, δὲν χωρᾶς μέ­σα! ἀπάντησε ὁ πατέρας, χαμογελών­τας λίγο ἀμήχανα. Ὡστόσο, εἶχε πάρει τὸ μάθημά του…

***

Ἡ Μαρία, μὲ τὸν τρόπο της, ἐξέφρασε αὐτὸ ποὺ θέλουν ὅλα τὰ παιδιά: νὰ εἶναι διαρκῶς κοντά τους ὁ πατέρας. Πράγματι, δὲν εἶναι σπάνιο τὸ πρόβλημα τῆς ἀπουσίας τοῦ πατέρα ἀπὸ τὸ σπίτι. Κυριότερη αἰτία εἶναι ἡ πολύωρη ἀπασχόληση στὴ δουλειά, ἡ ὁποία τὸν ἀναγκάζει νὰ λείπει ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ. Ὑπάρχουν πατεράδες ποὺ οἱ μόνες λέξεις ποὺ ἀνταλλάσσουν μὲ τὰ παιδιά τους εἶναι τὸ «καλημέρα» καὶ τὸ «καληνύχτα». Πῶς λοι­πὸν θὰ οἰκοδομηθεῖ σωστὴ σχέση μεταξύ τους; Κι ὅταν τὸ παιδὶ γίνει ἔφηβος, πῶς θὰ μπορεῖ νὰ ἐμπιστευθεῖ ἕναν πατέρα ποὺ σχεδὸν δὲν τὸν γνωρίζει;…

Τὰ παιδιὰ θέλουν τὸν πατέρα κοντά τους ὄχι μόνο γιὰ νὰ παίζει μαζί τους, ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ δίνει λύσεις σὲ δύσκολες καταστάσεις, νὰ τοὺς μεταδίδει τὴν πείρα του, νὰ τοὺς ἀνοίγει νέους δρόμους καὶ ὁρίζοντες. Κοντά του αἰσθάνονται ἀσφάλεια, σταθερότητα, ἀλάθητη καθοδήγηση. Εἰδικοὶ μελετη­τὲς τῆς ψυχολογίας καὶ τῆς κοινωνιολογίας ὁμολογοῦν ὅτι τὰ παιδιὰ ἔχουν ἀνάγκη τὸν πατέρα τους, ὅσο καὶ τὴ μητέρα. Ἡ μητέρα ὡς γυναίκα, μὲ τὴν τρυφερότητά της ἱκανοποιεῖ κυρίως τὶς συναισθηματικές τους ἀνάγκες, ἐνῶ ὁ πα­τέρας μὲ τὴ στιβαρότητά του, τὰ βοηθάει νὰ ὡριμάζουν καὶ νὰ ἀναλαμβάνουν εὐθύνες.

Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα εἶναι ἀναντικατάστατος. Δὲν ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχει ἁπλῶς κάποιος γιὰ νὰ φυλάγει τὰ παιδιά, ἡ μητέρα ἢ κάποιο ἄλλο πρόσωπο. Τὰ παιδιὰ πάν­τα θὰ ἀναζητοῦν τὸν πατέρα τους.

Εἶναι γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο ἀπαραίτητο ὁ πατέρας νὰ βρίσκεται κοντὰ στὰ παιδιὰ καὶ νὰ ἐξασφαλίζει ποιοτικὸ χρόνο γι’ αὐτά. Ἀκόμη κι ἂν οἱ συνθῆκες ἐργασίας τὸν κρατοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι, ἂς φροντίζει νὰ τοὺς τηλεφωνεῖ τακτικὰ καὶ νὰ ρωτᾶ μὲ ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ ζητήματα ποὺ τὰ ἀπασχολοῦν. Τὸ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον του θὰ φανεῖ ἐπίσης ἄν, τὶς ἔστω λίγες ὧρες ποὺ εἶναι στὸ σπίτι, δὲν τὶς σπαταλᾶ στὴν τηλεόραση, στὸ διαδίκτυο ἢ σὲ ἄλλες προσ­ωπικὲς ἐνασχολήσεις, ἀλλὰ τὶς ἀξιοποιεῖ γιὰ νὰ παίξει μὲ τὰ παιδιὰ, νὰ τοὺς διαβάσει κάτι ὡραῖο ἢ γιὰ νὰ προσευχηθοῦν ὅλοι μαζί. Θὰ μποροῦσε ἀκόμη νὰ ἐξασφαλίσει λίγο χρόνο γιὰ νὰ εἶναι παρὼν σὲ ἐκδηλώσεις ποὺ γιὰ τὰ παιδιὰ εἶναι σημαντικές, ὅπως π.χ. μιὰ γιορτὴ στὸ Σχολεῖο, ἢ ἕνας ἀθλητικὸς ἀγώνας ὅπου συμμετέχουν τὰ ἴδια.

Σὲ κάθε περίπτωση τὰ παιδιὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιληφθοῦν ποιοὶ νοιάζονται στ᾿ ἀλήθεια γι’ αὐτά. Κι ὅσο μεγαλώνουν, ὁπωσδήποτε μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ πατέρας λείπει δικαιολογημένα ὅταν ἐργάζεται. Παράλληλα ὅμως ἀντιλαμβάνονται τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ πατέρας βάζει σὲ πρώτη προτεραιότητα: τὴ δουλειὰ ἢ τὰ παιδιά;… Γι’ αὐτὸ ὀφείλει πρῶτα ὁ ἴδιος ὁ πατέρας νὰ ἐξετάσει τὸν ἑαυτό του πόσο ἀπαραίτητη εἶναι κάθε φορὰ ἡ ἀπουσία του καὶ ποιὲς εἶναι οἱ προτεραιότητές του.

Ἂς μάθουμε λοιπὸν νὰ ἀφιερώνουμε χρόνο γιὰ τὰ παιδιά. Ὄχι ὡς τυπικὴ ἐκτέλεση ἑνὸς καθήκοντος ἀγωγῆς ἀλλὰ ὡς γνήσια ἔκφραση καρδιᾶς ποὺ νοιάζεται καὶ ἀγαπᾶ. Τὰ παιδιὰ δὲν περιμένουν «νὰ τὰ βάλουμε στὴ βαλίτσα μας», ἀλλὰ στὴν καρδιά μας! 

Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή! (Αληθινή Ιστορία)

Τί χαρά, τί εὐτυχία πλημμύριζε τὶς καρδιές τους τὴν ὥρα τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου! Γύρω τους συγγενεῖς καὶ φίλοι πολλοὶ τοὺς παραστέκονταν στὴν εὐλογημένη ἀρχὴ τῆς οἰκογενειακῆς τους ζωῆς. Δυὸ νέοι ἄνθρωποι, ὁ Τάσος καὶ ἡ Μαρία, ξεκινοῦσαν τὸν δρόμο τῆς οἰκογενειακῆς τους ζωῆς μὲ τὶς Εὐχὲς καὶ τὴ Χάρη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς προσευχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς ἀγαποῦσαν εἰλικρι­νὰ καὶ ποθοῦσαν τὴν εὐτυχία τους.
    Ἦταν ὑπάλληλοι σὲ διαφορετικὲς Δημό­σιες Ὑπηρεσίες καὶ δὲν εἶχαν πρόβλημα οἰκονομικό, οὔτε πρόβλημα ὑγείας. Τὸ σπίτι ὅπου ἔμεναν ἦταν τῆς Μαρίας, κληρονομιὰ ἀπὸ τὸν πατέρα της. 
    Ὅλα κυλοῦσαν ἤρεμα. Ὅταν ἐπέστρεφαν στὸ σπίτι ἀπὸ τὶς δουλειές τους καὶ ἀλληλοασπαζόντουσαν, ξεχνοῦσαν τὸν κόπο τῆς μέρας. Ἦταν ἡ ὡραιότερη στιγμὴ τῆς μέρας τους αὐτή. 
    Δὲν ἄργησαν ν’ ἀκουστοῦν καὶ τὰ πρῶ­τα κλαψουρίσματα τοῦ πρώτου παιδιοῦ τους, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ δικά τους γέλια ἔμοια­ζαν σὰν μιὰ ὡραία συμφωνικὴ ὀρχήστρα στὸ σπίτι τους.
    Ὁ εὐτυχισμένος μπαμπὰς ἔπαιρνε στὴν ἀγκαλιά του τὸν πρωτογιό του, τὸν σήκωνε ψηλὰ καὶ τὸν καμάρωνε καὶ ἀσπαζόταν τὴ γυναίκα του ποὺ τοῦ χάρισε διάδοχο. Δὲν ἤξερε τί νὰ πρωτοκάνει γιὰ νὰ τὴν ξεκουράσει καὶ νὰ τὴν εὐχαριστήσει.
    Βάφτισαν σύντομα τὸ παιδί τους καὶ τὸ ὀνόμασαν Νικόλαο, γιὰ νὰ θυμοῦνται τὸν μακαρίτη τὸν πατέρα τοῦ Τάσου.
    Ἡ εὐτυχία εἶχε θρονιαστεῖ στὸ σπιτικό τους. Τὸ ζοῦσαν καθημερινά. Τὸ ἔνιωθαν ὅταν διασταυρώνονταν τὰ βλέμματά τους.
    Ξαφνικὰ ὅμως σὰ νὰ ράγισε τὸ γυαλί. Ὁ μισάνθρωπος καὶ μισόκαλος Σατανᾶς φθόνησε τὴν εὐτυχία τους καὶ ἔριξε ἕναν τρίτο ἄνθρωπο ἀνάμεσά τους. Μιὰ γυναίκα ἀπὸ τὴν Ὑπηρεσία, ὅπου ἐργαζόταν ὁ Τάσος, παρόλο ποὺ γνώριζε ὅτι ἦταν παν­τρεμένος καὶ μὲ παιδί, τὸν παρέσυρε στὸ κακό, κι ἔγινε ἄλλος ἄνθρωπος.
    Γύριζε στὸ σπίτι μὲ σκοτεινὸ πρόσωπο, ἀγνώριστος. Ὅλα τοῦ ἔφταιγαν. Τὰ φαγητά, οἱ φωνὲς τοῦ παιδιοῦ, ἡ παρουσία τῆς γυναίκας του…
    Ἡ Μαρία δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴν ἀλλαγή.
    –Τάσο μου, σοῦ ἔφταιξα τίποτε καὶ δὲν τὸ ἔχω καταλάβει; τόλμησε νὰ τὸν ρωτήσει κάποια μέρα. Συγγνώμη, ἄντρα μου. Δὲν ἤθελα νὰ σὲ στενοχωρήσω.
    –Ἄσε με ἥσυχο μὲ τὶς συγγνῶμες σου! Δὲν ἔχω ὄρεξη γιὰ κουβέντες, εἶπε ἐκεῖνος κοφτὰ καὶ πῆγε καὶ ξάπλωσε.
    –Δὲν θὰ φᾶμε;
    –Ὄχι! Φάε μόνη σου!
    Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε καὶ δυό-τρεῖς ἄλλες φορές, καὶ ἀναγκάστηκε ἡ Μαρία μὲ δάκρυα στὰ μάτια νὰ τοῦ πεῖ κάποτε:
    –Τί σοῦ συμβαίνει, Τάσο μου; Γιατί αὐτὴ ἡ ἀνεξήγητη γιὰ μένα συμπεριφορά σου; Φταίω ἐγώ;
    –Δὲν φταῖς, ἀλλὰ σὲ βαρέθηκα. Θὰ φύγω! Θὰ ἀνοίξω ἄλλη οἰκογένεια. Αὐτὸ εἶ­ναι ὅλο! καὶ ἄσε με ἥσυχο. Ἀπόψε στὶς 8 ἔκλεισα ραντεβοῦ στὸ γνωστό μας δικηγόρο, γιὰ νὰ κανονίσουμε τὰ χαρτιά.
    Ἡ Μαρία νιώθει τὸ πάτωμα νὰ φεύγει ἀπὸ τὰ πόδια της. Καὶ μὲ δάκρυα τοῦ λέει:
    –Γιατί, ἄντρα μου; Γιατί νὰ διαλύσουμε τὸ σπιτικό μας; Δὲν σκέφτεσαι τὸ παιδάκι μας ποὺ τόσο τὸ ἀγαπᾶς;
    –Ἄσε με ἥσυχο, σοῦ εἶπα, ἀπάντησε ἀ­πό­τομα ἐκεῖνος καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ δὲν ξαναγύρισε πλέον.
    Μὲ τὰ δάκρυα νὰ τρέχουν ποτάμι ἀπὸ τὰ μάτια της ἔγειρε λίγο στὴ μεγάλη πολυθρόνα τοῦ σαλονιοῦ, γιατὶ ἔνιωθε ζαλισμένη. Ὅταν συνῆλθε, ἔκανε τὴν προσευχή της, πῆρε στὴν ἀγκαλιά της τὸ μωρό της καὶ πῆγε νὰ συναντήσει τὴ θεία της τὴ Γεωργία, ποὺ ἔμενε λίγα τετράγωνα πιὸ πέρα. Ἡ θεία της αὐτὴ ἦταν πιστὴ χριστιανὴ καὶ μαζὶ μὲ ἄλλες φίλες της ἀνῆκαν σ’ ἕναν Ὀρθόδοξο Σύλλογο καὶ ἐπισκέπτονταν ἀρρώστους στὰ Νοσοκομεῖα, βοηθοῦσαν φτωχοὺς καὶ συμφιλίωναν ἀνδρόγυνα. Πῆγε λοιπὸν καὶ τῆς ἐμπιστεύθηκε τὸν πόνο τῆς καρδιᾶς της καὶ ὅτι κινδύνευε νὰ διαλυθεῖ ἡ οἰκογένειά της.
    Ἡ θεία της τὴν ἄκουσε μὲ προσοχὴ καὶ συμ­πάθεια, τὴν παρηγόρησε καὶ τὴν ὁδήγησε σ’ ἕνα γνωστό της Ἐξομολόγο. Ὁ Πνευματικός, ἀφοῦ ἄκουσε τὸ θέμα της καὶ τὰ ἁμαρτήματά της, τῆς ἔδωσε σοφὲς συμβουλές, τῆς διάβασε Εὐχὴ καὶ ἀνακουφίστηκε ἡ ψυχή της. Ἐπέστρεψαν ἔπειτα στὸ σπίτι τῆς θείας Γεωργίας καὶ διάβασαν τὴν Παράκληση στὴ Μεγαλόχαρη, κι ἔνιωσε οὐράνια γαλήνη μέσα της.
    Στὶς ὀκτὼ τὸ βράδυ μὲ τὸ μωρό της στὴν ἀγκαλιὰ μπῆκε στὸ γραφεῖο τοῦ γνωστοῦ τους δικηγόρου. Ἐκεῖ ἦταν καὶ ὁ Τάσος. Ὁ δικηγόρος ἄκουσε πρῶτα τὸν ἄντρα ποὺ ζήτησε μὲ ἐπιμονὴ τὸ διαζύγιο, ρώτησε ἔπειτα καὶ τὴ σύζυγο ἂν συμφωνεῖ, γιὰ νὰ κάνει ἐνέργειες γιὰ νὰ βγεῖ συναινετικὸ διαζύγιο. Ἐκείνη ὅμως ἀπάντησε ἤρεμα καὶ σταθερά:
    –Δὲν συμφωνῶ! Δὲν θέλω νὰ διαλυθεῖ ἡ οἰκογένειά μου! 
    Ὁ δικηγόρος προσπάθησε νὰ τοὺς συμφιλιώσει, ἀλλὰ μπρὸς στὴν ἐπιμονὴ τοῦ Τάσου κατέληξαν νὰ ἀναβάλουν τὴν ὑπόθεση καὶ τὴ συνάντησή τους γιὰ ἕνα ἑξάμηνο.
    Ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα ἡ θεία Γεωργία μὲ τὶς φίλες της προσευχόντουσαν θερμὰ γιὰ νὰ μὴ διαλυθεῖ ἡ συγγενική της οἰκογένεια.
    Ἡ Μαρία πήγαινε συχνὰ στὸν καλὸ Πνευ­ματικὸ κι ἔμαθε νὰ κάνει ὑπομονὴ καὶ νὰ ἐμπιστεύεται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ…
    Ἦταν παραμονὴ Πρωτοχρονιᾶς, ὅταν χτύ­πησε τὸ τηλέφωνό της, καὶ σηκώνον­τας τὸ ἀκουστικό, ἄκουσε μὲ ἔκπληξη τὴ φωνὴ τοῦ Τάσου ἀρκετὰ πεσμένη!
    –Μαρία, θέλεις νά ᾽ρθω αὔριο στὸ σπίτι; Θὰ μὲ δεχτεῖς, Μαρία; Εἶμαι ὁ Τάσος!
    –Καὶ τὸ συζητᾶς, Τάσο μου!
    Τὴν ἄλλη μέρα μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι, μὴν ἀντέχοντας ν’ ἀντικρίσει τὸ βλέμμα της, πέρασε τὸ κατώφλι τοῦ σπιτιοῦ του ὁ Τάσος. Μόνο ποὺ δὲν λιποθύμησε ἡ Μαρία βλέποντάς τον ἀδύνατο, χλωμὸ καὶ ἀξύριστο.
    –Συγγνώμη, Μαρία! Ἔφταιξα! Δὲν πρόσ­­εξα κι ἔμπλεξα ἄσχημα. Συγχώρησέ με γιὰ χάρη τοῦ παιδιοῦ μας! Ἂς κάνουμε μιὰ καινούργια ἀρχὴ στὴν οἰκογενειακή μας ζωή, τώρα στὴν ἀρχὴ τοῦ καινούργιου χρόνου! Κι ἂν δὲν μὲ θέλεις πλέον κοντά σου, πράγμα ποὺ δὲν τὸ ἀξίζω, τουλάχιστον νὰ δῶ καὶ νὰ φιλήσω τὸ παιδί μας καὶ νὰ φύγω!
    –Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λές, Τάσο μου! Ἐδῶ εἶναι τὸ σπίτι σου, τὸ δικό σου καὶ τὸ δικό μου, τὸ δικό μας! Θὰ πᾶμε μαζὶ νὰ γνωρίσεις καὶ ἕναν καλὸ Ἐξομολόγο ποὺ μὲ στήριζε στὴ δοκιμασία μου ὅλο αὐτὸ τὸ διάστημα. Θὰ ἐξομολογηθεῖς καὶ θὰ συμμορφωθοῦμε μὲ τὶς ὁδηγίες του. Θὰ κάνουμε ὅ,τι μᾶς πεῖ. Μόνο ἔτσι θὰ κάνουμε ἀληθινά, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μιὰ νέα ἀρχὴ στὴν οἰκογενειακή μας ζωή. Ἔλα τώρα, ἠρέμησε! Ὅλα διορθώνονται, ὅταν ὑπάρχει ἀληθινὴ μετάνοια.
    Καὶ τὸν ἀγκάλιασε δακρυσμένη.

                                                                                                                                          πηγή: Ο Σωτήρ

Μια ματιά στον ψυχικό κόσμο των αγίων Ιωακείμ και Άννας

Ο Ιωακείμ και η Άννα δεν ήθελαν παιδί «εγωιστικά», ούτε ψυχολογικά ή συναισθηματικά. Δεν ήθελαν να γεννήσουν παιδί  για τον εαυτό τους, αλλά για τον Κύριο. Η τεκνογονία θεωρούνταν τότε «υποχρέωση» απέναντι στον Θεό.

Γιατί η Αγ. Βαρβάρα προστατεύει το Πυροβολικό

Η Αγία Βαρβάρα έζησε και μαρτύρησε επί Αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Η μνήμη της τιμάται στις 4 Δεκεμβρίου από την Ορθόδοξη Ανατολική και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία καθώς και το Πυροβολικό πολλών χωρών ανεξαρτήτως θρησκείας.

Έτσι ο διάβολος μπαίνει στην ζωή μας

Κάποτε ο διάβολος κάλεσε μια παγκόσμια συνέλευση δαιμόνων. Στην εναρκτήρια ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα, είπε:

«Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Χριστιανούς να πηγαίνουν στην εκκλησία

Γιατί προσευχόμαστε στραμμένοι προς την ανατολή;

Α. Επειδή έχουμε διπλή φύση, προσφέρουμε διπλή προσκύνηση

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (1) μας διδάσκει, ότι δεν προσκυνούμε προς ανατολάς απλώς και ως έτυχε, αλλά επειδή η φύσις μας είναι σύνθετος, δηλαδή ορατή και αόρατος, νοητή και αισθητή, προσφέρουμε στον Δημιουργό

Διάβασε το και η ευλογία της Παναγίας θα είναι πάντα δίπλα σου!

Στις δυσκολίες της ζωής να λες ‘’Παναγιά μου’’ – Αυτή ξέρει, βλέπει, παρακολουθεί, βοηθάει!

Χωρίς αγάπη…

Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό.

Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη.

Όσιος Στυλιανός ο Παφλαγόνας

Εορτάζει στις 26 Νοεμβρίου εκάστου έτους.

Ασκήσεως πέπτωκεν ο στερρὸς στύλος.

Στυλιανὸς γαρ τον βίον καταστρέφει.

Βιογραφία

Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ’ αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων.

Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ’ αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες.

Ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ’ ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα εύτεκνους άτεκνες γυναίκες.

Ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών.

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε· ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Στήλη ἐμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς ἐκκλησίαςε, Στυλιανέ, ἀνεδείχθης, μακάριε. Τὸν γὰρ σὸν πλοῦτον σκορπίσας τοῖς πένησιν, ἐν οὐρανοῖς ἐκομίσω τὸν ἄφθαρτον, καὶ ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις, πανόλβιε, χάριν εἴληφας νηπίων προστάτης γενόμενος καὶ φύλαξ νεογνῶν ἀπροσμάχητος.

ερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος.

Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Δαμάστας Φθώτιδος, Λειμώνος Λέσβου, Δαδίου Φθιώτιδος και Κάτω Ξενιάς Αλμυρού Μαγνησίας.

Πηγή: www.diakonima.gr/

Εκεί που θα σε βρω,εκεί και θα σε κρίνω

Διήγησις από λόγο του Aγίου Αμφιλοχίου επίσκόπου Ικονίου

Κάποιος ἀδελφός νικήθηκε ἀπό τό πάθος τῆς πορνείας καί ἔκανε τήν ἁμαρτία καθημερινά., ἀλλά καί καθημερινά ζητοῦσε ἔλεος ἀπό τόν Κύριό του μέ δάκρυα καί προσευχές. Ἐνεργώντας λοιπόν ἔτσι, τόν ξεγελοῦσε ἡ κακή

συνήθεια, καί ἔκανε τήν ἁμαρτία· ἔπειτα πάλι, μετά τήν ἁμαρτία, πήγαινε στήν ἐκκλησία, καί βλέποντας τήν ἱερή καί σεβάσμια εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔπεφτε μπροστά της μέ πικρά δάκρυα καί ἔλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, καί πάρε ἀπό ἐπάνω μου αὐτόν τόν ὕπουλο πειρασμό, γιατί μέ ταλαιπωρεῖ φοβερά καί μέ τραυματίζει μέ τίς πικρές ἡδονές. Δέν ἔχω πρόσωπο, Κύριε, νά ἀντικρύσω καί νά δῶ τήν ἁγία εἰκόνα σου καί τήν ὑπέρλαμπρη μορφή τοῦ προσώπου σου, ὥστε νά γλυκαθεῖ ἡ καρδιά μου».

Τέτοια ἔλεγε, καί ὅταν ἔβγαινε ἀπό τήν ἐκκλησία ἔπεφτε πάλι στόν βοῦρκο. Ὅμως καί πάλι δέν ἀπελπιζόταν γιά τή σωτηρία του, ἀλλά ἀπό τήν ἁμαρτία ξαναγύριζε στήν ἐκκλησία καί ἔλεγε τά παρόμοια πρός τόν φιλάνθρωπο Κύριο καί Θεό: «Ἐσένα, Κύριε, βάζω ἐγγυητή, ὅτι ἀπό ἐδῶ καί πέρα δέν θά ξανακάνω αὐτή τήν ἁμαρτία· μόνο, ἀγαθέ, συγχώρησέ μου ὅσες ἁμαρτίες σοῦ ἔκανα ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τώρα». Καί ἀφοῦ ἔδινε αὐτές τίς φοβερές ὑποσχέσεις, πάλι γύριζε στή βαριά ἁμαρτία του. Καί ἔβλεπε κανείς τή γλυκύτατη φιλανθρωπία καί τήν ἄπειρη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ νά ἀνέχεται καθημερινά καί νά ὑπομένει τήν ἀδιόρθωτη καί βαριά παράβαση καί τήν ἀχαριστία τοῦ ἀδελφοῦ καί νά θέλει ἀπό πολλή εὐσπλαχνία τή μετάνοιά του καί τήν ὁριστική ἐπιστροφή του. Γιατί αὐτό δέν γινόταν γιά ἕνα, δύο ἤ τρία χρόνια, ἀλλά γιά δέκα καί περισσότερο.

Βλέπετε ἀδελφοί, τήν ἄμετρη ἀνοχή καί τήν ἄπειρη φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου; Πῶς κάθε φορὰ δείχνει μακροθυμία καί καλοσύνη, ὑπομένοντας τίς βαριές ἀνομίες καί ἁμαρτίες μας; Γιατί αὐτό πού συγκλονίζει καί προκαλεῖ θαυμασμό σχετικά μέ τήν πλούσια εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι ὁ ἀδελφός, ἐνῶ ὑποσχόταν καί συμφωνοῦσε νά μήν ξανακάνει τήν ἁμαρτία, ἀποδεικνυόταν ψεύτης.

Μία μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αὐτό, ὁ ἀδερφός, ἀφοῦ ἔκανε τήν ἁμαρτία, πῆγε τρέχοντας στήν ἐκκλησία, θρηνώντας καί στενάζοντας καί κλαίγοντας καί βιάζοντας τὴν εὐσπλαχνία τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ νά τόν λυπηθεῖ καί νά τόν γλυτώσει ἀπό τόν βοῦρκο τῆς ἀσωτείας. Καθώς λοιπόν ὁ ἀδελφός παρακαλοῦσε τόν φιλάνθρωπο Θεό, ὁ ἀρχέκακος διάβολος, ἡ καταστροφή τῶν ψυχῶν μας, εἶδε ὅτι τίποτε δέν κάνει, ἀλλά ὅσο αὐτός ἔραβε μέ τήν ἁμαρτία, ὁ ἀδελφός τά ξήλωνε μέ τή μετάνοια. 

Μέ θράσος λοιπόν τοῦ παρουσιάστηκε φανερά καί, στρέφοντας τό πρόσωπό του πρός τή σεβάσμια εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, κραύγαζε καί ἔλεγε: «Τί θά γίνει μ’ ἐμᾶς τούς δύο, Ἰησοῦ Χριστέ; Ἡ ἄπειρη συμπάθειά σου μέ νικᾶ καί μέ ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αὐτόν τόν πόρνο, τόν ἄσωτο, πού κάθε μέρα σοῦ λέει ψέματα καί δέν λογαριάζει τήν ἐξουσία σου. Γιατί λοιπόν δέν τόν καῖς, ἀλλά μακροθυμεῖς καί τόν ἀνέχεσαι; Ἐσύ πρόκειται νά δικάσεις τοῦ μοιχούς καί τούς πόρνους καί νά ἐξολοθρεύσεις ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς. Πράγματι, δέν εἶσαι δίκαιος κριτής, ἀλλά ὅπου νομίσει ἡ ἐξουσία σου, κρίνεις ἄδικα καί παραβλέπεις. Ἐμένα, γιά τή μικρή παράβαση τῆς ὑπερηφάνειας, μέ ἔριξες ἀπό τόν οὐρανό κάτω· καί αὐτός εἶναι ψεύτης καί πόρνος καί ἄσωτος, καί ἐπειδή πέφτει μπροστά σου, τοῦ χαρίζεις ἀτάραχος τήν εὐμένειά σου. Γιατί λοιπόν σέ λένε δίκαιο κριτή; Ὅπως βλέπω, καί ἐσύ χαρίζεσαι σέ πρόσωπα ἀπό τήν πολλή σου ἀγαθότητα καί παραβλέπεις τό δίκαιο». Καί αὐτά ὁ διάβολος τά ἔλεγε πνιγμένος ἀπό τήν πολλή πίκρα του καί βγάζοντας φλόγες καί καπνό ἀπό τά ρουθούνια του.

Ἀφοῦ τά εἶπε αὐτά ὁ διάβολος, σώπασε· καί ἀμέσως ἀκούστηκε μία φωνή σάν ἀπό τό ἅγιο βῆμα νά λέει: «Παμπόνηρε καί ὀλέθριε δράκοντα, δέν χόρτασε ἡ κακία σου πού κατάπιες ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά καί αὐτόν πού κατέφυγε στό ἄπειρο ἔλεος τῆς εὐσπλαχνίας μου πασχίζεις νά τόν ἁρπάξεις καί νά τόν καταπιεῖς; Ἔχεις νά παρουσιάσεις ἁμαρτήματα τόσα ποὺ νά ζυγίζουν βαρύτερα ἀπό τό πολύτιμο αἷμα ποὺ ἔχυσα γι’ αὐτόν ἐπάνω στόν σταυρό; Μάθε ὅτι ἡ σταύρωση καί ὁ θάνατός μου συγχώρησαν τίς ἁμαρτίες του. Καί ἐσύ βέβαια, ὅταν αὐτός πηγαίνει στήν ἁμαρτία, δέν τόν διώχνεις, ἀλλά τόν δέχεσαι μέ χαρά καί δέν τόν ἀποστρέφεσαι, οὔτε τόν ἐμποδίζεις, γιατί ἐλπίζεις νά τόν κερδίσεις. Ἐγώ λοπόν, πού εἶμαι τέτοιος σπλαχνικός καί φιλάνθρωπος, πού ἔδωσα ἐντολή στόν κορυφαῖο μου ἀπόστολο Πέτρο νά συγχωρεῖ ὥς ἑβδομήντα φορές τό ἑπτά αὐτόν πού ἁμαρτάνει καθημερινά, ἄραγε δέν θά συγχωρήσω καί δέν θά τόν σπλαχνιστῶ; Ναί, σοῦ λέω· καί ἐπειδή καταφεύγει σ’ ἐμένα, δέν θά τόν ἀποστραφῶ, ὥσπου νά τόν πάρω δικό μου· γιατί ἐγώ γιά τούς ἁμαρτωλούς σταυρώθηκα καί γι’ αὐτούς ἅπλωσα τά ἄχραντα χέρια μου, ἔτσι ὥστε ὅποιος θέλει νά σωθεῖ, νά καταφεύγει σ’ ἐμένα καί σώζεται. Κανέναν δέν ἀποστρέφομαι οὔτε διώχνω· ἀκόμη καί μύριες φορές τή μέρα νά ἁμαρτήσει κάποιος καί μύριες φορές νά ἔρθει σ’ ἐμένα, δέν θά φύγει λυπημένος. Γιατί δέν ἦρθα νά καλέσω σέ μετάνοια τούς ἐνάρετους ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς».

Μόλις ἀκούστηκαν αὐτά τά λόγια, ὁ διάβολος ἔμεινε στή θέση του τρέμοντας, χωρίς νά μπορεῖ νά φύγει. Καί ἀκούστηκε πάλι ἡ φωνή: « Ἄκουσε, ἀπατεώνα, καί σχετικά μέ αὐτό πού εἶπες, ὅτι δηλαδή εἶμαι ἄδικος. Γιατί ἐγώ εἶμαι δίκαιος σέ ὅλους, καί σέ ὅποια κατάσταση βρῶ κάποιον, σύμφωνα μέ αὐτή τόν κρίνω. Δές, λοιπόν· αὐτόν τόν βρῆκα τώρα σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή, πεσμένο μπροστά στά πόδια μου καί νικητή σου. Θά τόν πάρω λοιπόν καί θά σώσω τήν ψυχή του, ἐπειδή δέν ἀπελπίστηκε γιά τή σωτηρία του. Καί ἐσύ, βλέποντας τήν τιμή πού τοῦ κάνω, νά σουβλιστεῖς ἀπό τόν φθόνο σου καί νά καταντροπιαστεῖς».

Καί ὅπως ἦταν ὁ ἀδελφός πεσμένος μπρούμυτα καί θρηνοῦσε, παρέδωσε τήν ψυχή του· καί ἀμέσως ἦρθε ὀργή μεγάλη σάν φωτιά καί ἔπεσε ἐπάνω στόν σατανᾶ καί τόν κατέκαιγε. Ἀπό αὐτό λοιπόν ἄς μάθουμε, ἀδελφοί, τήν ἄμετρη εὐσπλαχνία καί φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί πόσο καλό Κύριο ἔχουμε, καί ποτέ νά μήν ἀπελπιστοῦμε ἤ νά ἀμελήσουμε τή σωτηρία μας.

Αναδημοσίευση από : http://trelogiannis.blogspot.com

Γέροντας Σωφρόνιος: Γιατί μας δόθηκε αυτή η παράλογη ζωή;

Η αποκάλυψη λέγει για τον Θεό «Ο Θεός αγάπη εστίν», «Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α’ Ιωαν.δ’ 8, α’ 5).

Πόσο δύσκολο είναι για εμάς τους ανθρώπους να το αντιληφθούμε!

Αγιος Γέροντας Πορφύριος: «Μάθετε τα παιδιά μας να ζητούν τη βοήθεια του Θεού»

Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση. Η εμπιστοσύνη στον Θεό δίδει απόλυτη ασφάλεια. Ο Θεός είναι το παν.

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση. Τίποτα δεν θα κάνομε κι εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση.

Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!…». Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί.

Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή. Να του πείτε: «Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του». Τούτο δω είναι το τέλειο. Σ’ όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.

Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; «Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν». Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού!

Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή και βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. Τώρα ο κόσμος χάλασε. Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μην το μαλώσομε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσομε το παιδί. Μαθαίνει, όμως έτσι και δεν μπορεί ν’ αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος.

Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια. Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού, τ’ αποξενώνουν απ’ την Εκκλησία.

Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο μ’ αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ’ τη θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς τον Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία ούτε τον Θεό. Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς.

Πηγή: www.vimaorthodoxias.gr

15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΝΗΣΤΕΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Σήμερα, 15 Νοεμβρίου αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων. Πρόκειται για μια περίοδο έντονης πνευματικής εργασίας και ψυχοσωματικής προετοιμασίας για τον εορτασμό της μεγάλης εορτής της Γεννήσεως του Κυρίου.

Η σχέση του αγίου Νεκταρίου με τον άγιο Πορφύριο

Πώς και με τι να τον ευχαριστήσουμε τον άγιο Νεκτάριο, ο οποίος υπήρξε και είναι προστάτης πολλών και ιδιαιτέρως της γλυκητάτης ημών πατρίδος Ελλάδος. Απ’ όπου επέρασε άφησε ανεξίτηλα ίχνη και βοήθησε αμέτρητους.

Αποτέλεσμα και καρπός αυτής της βοηθείας υπήρξε και ο μετέπειτα στάρετς των Αθηνών και μακαριστός κι εκείνος ήδη Γέροντας Πορφύριος Μπαϊρακτάρης. Του οποίου τον πατέρα Λεωνίδα Μπαϊρακτάρη είχε ευλογήσει στην Εύβοια ο άγιος Νεκτάριος και είχε καθοδηγήσει.

Και προήλθε απ’ τον Λεωνίδα Μπαϊρακτάρη και την Ελένη Μπαϊρακτάρη ο Γέροντας Πορφύριος, ο θαυματουργός. Ο οποίος υπεραγαπούσε τον άγιο Νεκτάριο.

Κι ενθυμούμαι προσωπικά τον πήρε τηλέφωνο τη νύχτα ένας Χριστιανός, γιατί ήτανε άρρωστος πολύ. Και δεν μπορούσε.

Τον πήρε απ’ την Αθήνα, εκεί στον Ωρωπό και λέει:

– Γέροντα, υποφέρω. Δυσκολεύομαι. Πεθαίνω. Χάνομαι.

Και του λέει:

– Δίπλα σου είναι ο άγιος Νεκτάριος.

Κοιτάζει, δίπλα του ήταν το εικόνισμα.

– Αυτόν παρακάλεσε, να σε κάνει καλά.

Κι έκλεισε το τηλέφωνο και παρακάλεσε ο άνθρωπος τον άγιο Νεκτάριο και έγινε αμέσως καλά.

Ο Γέροντας, λοιπόν, τον υπεραγαπούσε τον άγιο. Άλλωστε οι άγιοι αγαπά ο ένας τον άλλον κι έχουνε ενότητα κι έχουνε στοργή, και βοηθάνε προπαντός εμάς τους ανθρώπους που έχουμε ανάγκη.

                                                                                                                                                

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη, π. Ανανία Κουστένη, “Λόγοι για τον Άγιο Νεκτάριο”, τόμος Β’, των εκδόσεων Ακτή.

Αναδημοσίευση από : iellada.gr

Η προσευχή της Αγίας Μαρίνας πριν από τον αποκεφαλισμό της

«Αναρχε, αθάνατε άχρονε, ακατάληπτε και ανεξιχνίαστε Κύριε, Θεέ των όλων και Δημιουργέ πάσης Κτίσεως, προνοητά και Σωτήρ όλων, όπου εις Σε ελπίζουσι, ευχαριστώ Σοι, όπου με έφερες εις την ώραν ταύτην και ήγγισα εις τον στέφανον της δικαιοσύνης Σου.

Υμνώ και ευλογώ την αναρίθμητον ευσπλαχνίαν και φιλανθρωπίαν Σου, όπου ηθέλησας να με συντάξης με τους εκλεκτούς δούλους Σου. Επίβλεψον και τώρα επ’ εμέ την ταπεινήν, Δέσποτα Θεέ, Κύριε του ελέους, Παντοκράτωρ και παντοδύναμε, επάκουσον της προσευχής μου και πλήρωσον μου τα αιτήματα εις έπαινον.

Και τιμήν και δόξαν του υπεραγίου και προσκυνητού Σου ονόματος, χάρισαι την άφεσιν των αμαρτιών όλων εκείνων, όπου θέλουν οικοδομήσει Εκκλησίαν εις το όνομα της δούλης Σου, να λειτουργούν εις αυτήν προσευχόμενοι, ή γράφουσι το μαρτύριον της αθλήσέως μου, και το αναγινώσκουσι μετά πίστεως, μνημονεύοντες το όνομα της δούλης σου, και καρποφορούσιτο κατά δύναμιν όλων αυτών, λέγω όσοι θεραπεύουσι το οικητήριον του σώματός μου, όπου εμαρτύρησα δι’ αγάπην Σου, συγχώρησον τας αμαρτίας κατά το μέτρον της πίστεως αυτών και μη εγγίση χείρ κολαστήριος, ούτε πείνα, ουδέ θανατικόν ή άλλη βλάβη ψυχής ή σώματος.

Και όσοι με θέλουν εορτάσει δοξολογούντες μετά πίστεως και Σου ζητήσουν σωτηρίαν και έλεος διά μέσου μου, χάρισαι τους εις τούτον τον κόσμο τα αγαθά Σου, να πορεύωνται προς αυτάρκειαν και αξίωσον αυτούς και της επουρανίου Βασιλείας Σου. Οτι Συ ει μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος, και των αγαθών δοτήρ εις τους αιώνας, Αμήν.».

• Πηγή: vimaorthodoxias.gr